Dziesięć wymagań, aby uniknąć jeszcze gorszej katastrofy w Strefie Gazy

Ludność cywilna w Strefie Gazy jest w skrajnym niebezpieczeństwie, a świat biernie patrzy. W ciągu niespełna pięciu miesięcy, które nastąpiły po brutalnych atakach 7 października i późniejszej eskalacji, dziesiątki tysięcy Palestyńczyków, głównie kobiet i dzieci, zostało zabitych i rannych – napisali dyrektorzy Stałego Komitetu Międzyagencyjnego (IASC) we wspólnym oświadczeniu.

„Ponad trzy czwarte ludności Strefy Gazy zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domów, wielu wielokrotnie, borykają się z poważnymi niedoborami żywności, wody, usług sanitarnych i opieki zdrowotnej – podstawowych potrzeb niezbędnych do przetrwania.

System opieki zdrowotnej ulega systematycznej degradacji, co ma katastrofalne skutki. 19 lutego tylko 12 z 36 szpitali przyjmujących pacjentów nadal funkcjonowało i to tylko w ograniczonym zakresie. Od 7 października doszło do ponad 370 ataków na placówki służby zdrowia w Strefie Gazy. 

Szerzą się choroby. Zbliża się klęska głodu. Źródła wody są na wyczerpaniu. Podstawowa infrastruktura została zdziesiątkowana. Produkcja żywności została zatrzymana. Szpitale zamieniły się w pola bitew. Milion dzieci codziennie zmaga się z traumą. 

Rafah, wskazane ostatnio jako miejsce docelowe dla ponad miliona wysiedlonych, głodnych i straumatyzowanych ludzi stłoczonych na niewielkim skrawku ziemi, stało się kolejnym polem bitwy w tym brutalnym konflikcie. Dalsza eskalacja przemocy na tym gęsto zaludnionym obszarze spowodowałaby masowe ofiary. Mogłaby również zadać śmiertelny cios pomocy humanitarnej, która już teraz ledwie sobie radzi. 

W Strefie Gazy nie ma bezpiecznego miejsca.

Pracownicy organizacji humanitarnych, sami przesiedleni i narażeni na ostrzał, śmierć, ograniczenia możliwości przemieszczania się i załamanie porządku cywilnego, kontynuują wysiłki, aby dostarczać pomoc potrzebującym. Ale w obliczu tak wielu przeszkód – w tym ograniczeń bezpieczeństwa i przemieszczania się – mogą zrobić niewiele. 

Żadna pomoc humanitarna nie zrekompensuje wielomiesięcznej deprywacji, której doświadczyły rodziny w Strefie Gazy. Próbujemy uratować misję humanitarną, abyśmy w obliczu spadających temperatur mogli zapewnić przynajmniej podstawowe potrzeby: lekarstwa, wodę pitną, żywność i schronienie .

W tym celu potrzebujemy:

1. Natychmiastowego zawieszenia broni.
2. Ochrony ludności cywilnej i infrastruktury, na której polegają.
3. Natychmiastowego uwolnienia zakładników.
4. Niezawodnych punktów wjazdowych, które pozwolą nam wwozić pomoc przez wszystkie możliwe przejścia, także do północnej Gazy.
5. Zapewnienia bezpieczeństwa i niezakłóconego przejazdu w celu dystrybucji pomocy na dużą skalę w całej Strefie Gazy, bez odmów, opóźnień i utrudnień w dostępie.
6. Funkcjonującego systemu powiadamiania o pomocy, który pozwoli całemu personelowi humanitarnemu i dostawcom na przemieszczanie się w Strefie Gazy i bezpieczne dostarczanie pomocy.
7. Przejezdnych dróg i oczyszczenia dzielnic z ładunków wybuchowych.
8. Stabilnej sieci komunikacyjnej umożliwiającej pracownikom humanitarnym bezpieczne przemieszczanie się.
9. Przekazanie UNRWA, która w pełni popiera niniejsze oświadczenie i stanowi trzon operacji humanitarnych w Strefie Gazy, zasobów potrzebnych do zapewnienia pomocy ratującej życie.
10. Zaprzestania kampanii mających na celu zdyskredytowanie ONZ i organizacji pozarządowych, które robią wszystko, co w ich mocy, aby ratować ludzkie życie.

Organizacje humanitarne pozostają zaangażowane, pomimo ryzyka. Nie mogą jednak być pozostawione same sobie. 

Wzywamy Izrael do wypełnienia swojego prawnego obowiązku, wynikającego z międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka, do dostarczania żywności i środków medycznych oraz ułatwiania operacji pomocowych, a także wzywamy światowych przywódców, by zapobiegli jeszcze gorszej katastrofie.”

Sygnatariusze:

• Martin Griffiths, koordynator ds. pomocy w sytuacjach kryzysowych i podsekretarz generalny ds. humanitarnych (OCHA)
• Sofia Sprechmann Sineiro, sekretarz generalna, CARE International
• dr Qu Dongyu, Dyrektor Generalny, Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO)
• Jane Backhurst, przewodnicząca zarządu ICVA (Christian Aid)
• Jamie Munn, dyrektor wykonawczy, Międzynarodowa Rada Agencji Wolontariackich (ICVA)
• Tom Hart, dyrektor generalny i prezes, InterAction
• Amy E. Pope, dyrektor generalna, Międzynarodowa Organizacja ds. Migracji (IOM)
• Tjada D’Oyen McKenna, dyrektor generalna, Mercy Corps
• Volker Türk, wysoki komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka (OHCHR)
• Janti Soeripto, prezes i dyrektor generalna, Save the Children
• Paula Gaviria Betancur, specjalna sprawozdawczyni ONZ ds. praw człowieka osób wewnętrznie przesiedlonych
• Achim Steiner, administrator, Program Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP) 
• dr Natalia Kanem, dyrektor wykonawcza, Fundusz Ludnościowy Narodów Zjednoczonych (UNFPA)
• Filippo Grandi, wysoki komisarz Narodów Zjednoczonych ds. uchodźców (UNHCR)
• Michal Mlynár, dyrektor wykonawczy, Program Narodów Zjednoczonych ds. Osiedli Ludzkich (UN-Habitat)
• Catherine Russell, dyrektor generalna, Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci (UNICEF)
• Sima Bahous, podsekretarz generalna i dyrektor wykonawcza, UN Women
• Cindy McCain, dyrektor wykonawcza, Światowy Program Żywnościowy (WFP)
• dr Tedros Adhanom Ghebreyesus, dyrektor generalny Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)

UNICEF Polska